-TAŞ İŞÇİSİ-
Bir zamanlar bir taş işçisi varmış.Kızgın güneşin altında, bir dağın eteğindeki taş ocağında çalışır, sabahtan akşama anası ağlayarak taş çıkarırmış. Bir gün kan ter içinde çalışırken kafasını bir an kaldırıp güneşe bakmış.
" Ah bir güneş olsaydım" demiş, "öylesine yüksek öylesine güçlü..."
Öykü bu ya.. O an bir mucize gerçekleşmiş..Taş işçisi güneş olmuş...
Ama kısa sürede fark etmiş ki, dünyaya gönderdiği ışınları bulutlar kesiyor, onları aşamıyor: "Bulutların arasından ışınlarımı geçiremedikten sonra güneş olmak neye yarar" , diye söylemiş. "Keşke bulut olsaydım.."
O an bir mucize daha gerçekleşmiş. Bulut olmuş...Başlamış rüzgarın önünde sağ sola uçmaya.Sıkılmış.
"Rüzgar istediği anda bulutları dağıtıyor, keşke rüzgar olsaydım" demiş.Hemen rüzgar oluvermiş, bir iki esmiş. Ama bir bakmışki önüne duvar gibi dizilmiş dağlara çarpıp kalıyor: "Dağları aşamadıktan sonra rüzgar olmanın ne faydası var diyerek söylemiş kendi kendine.
Ve dağ olmuş o anda...
Hemen peşinden karnında darbeler hissetmeye başlamış...Birirsi vura vura karnından parçalar söküyor. Dağ oyuluyor...
Bakmış... Bir taş işçisi çalışıyor eteklerinde...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder